本文
รายงานทัวร์ครั้งที่ 2 （Owari and Chita）
ครั้งที่ 2 จัดขึ้นในวันที่ 8 ธันวาคม (วันอาทิตย์) ตระเวนไปในเขตชิตะและเขตโอวาริ
ครั้งนี้ ผู้เข้าร่วมคือ ชาวอเมริกันเชื้อสายยูเครน ชาวออสเตรเลียที่มาจากศรีลังกา ชาวเวียดนามที่อาศัยอยู่ในญี่ปุ่น ชาวเปรู ชาวบราซิล
9:10 รวมตัวกันที่สถานีนาโกย่า
10:00 บริษัทผลิตสุรานากาโนะ ศูนย์วัฒนธรรมสุราคุนิซาการิ (2-24 ฮิงาชิฮมมาชิ เมืองฮันดะ)
11:45 สหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศญี่ปุ่น อากุริทาวน์ เก็งกิ โนะ ซาโตะ (JA Aguri-Town Genki no Sato) (1-1 โชเอมอนชินเดน โยชิดะมาชิ เมืองโอบุ)
14:15 สวนผลไม้อินาซาวะ (26 โซบุเอะมินามิงาตะ โซบุเอะโช เมืองอินาซาวะ)
16:30 Pipitto! Aichi (โอเอซิส 21 เลขที่ 1-11-1 ฮิกาชิซากุระ เขตฮิกาชิ เมืองนาโกย่า)
ได้ไปเยี่ยมชม “ศูนย์วัฒนธรรมสุราคุนิซาการิ” ของบริษัทผลิตสุรานากาโนะซึ่งก่อตั้งมาตั้งแต่ปี 1844 ตั้งอยู่ในเมืองฮันดะซึ่งมีการกลั่นสุราอย่างแพร่หลายมาตั้งแต่สมัยเอโดะ ในอดีตเคยมีโรงกลั่นสุรามากกว่า 200 แห่ง และมีการขนส่งทางทะเลที่รุ่งเรื่องด้วย
ที่นั่นเป็นพิพิธภัณฑ์ที่เป็นโรงกลั่นสุราเก่าซึ่งใช้งานมาราวๆ 200 ปีจนถึงปี 1972
（ที่เวียดนามมีสุราที่คล้ายกับ “โดะบุโระคุ” ซึ่งทำมาจากข้าว และมีความสนใจใน “เหล้าหวาน” ด้วย! ）
（ใบไม้แดงที่บ้านตระกูลนากาโนะเก่าซึ่งตั้งอยู่ข้างเคียงกันนั้นสวยงาม จึงถ่ายรูปเอาไว้ ）
２． สหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศญี่ปุ่น อากุริทาวน์ เก็งกิ โนะ ซาโตะ (JA Aguri-Town Genki no Sato)
อาหารเที่ยง รับประทานชุดอาหารแบบญี่ปุ่นเป็นข้าวกับหัวมันยะมัยโมะขูดของผลผลิตในท้องถิ่น ที่ “ร้านดันรันเต” ซึ่งเป็นร้านอาหารที่ใช้วัตถุดิบจากตลาดเกษตรกรที่รวบรวมเอาวัตถุดิบสดใหม่ในท้องถิ่นไว้
มีหลายคนที่เพิ่งเคยรับประทานหัวมันขูดเป็นครั้งแรก คนที่รู้สึกประทับใจในรสชาติก็มี และแน่นอนว่าคนที่ไม่รู้ว่าจะต้องรับประทานอย่างไรก็มี
（ทุกคนพูด “จะทานแล้วนะ” กันอย่างสนุกสนาน
ได้ลองประสบการณ์วิธีการรับประทานโดยการ “ตัก” ข้าวจาก “ชามไม้ใส่ข้าว” เป็นครั้งแรกด้วย!）
（มีหลายคนที่ทำอาหารบ้านเกิดทานเอง จึงซื้อวัตถุดิบที่ตลาดเกษตรกร
ผักที่รู้จักก็มี และได้เจอผักที่มีรูปร่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนด้วย!）
ไปยังเมืองอินาซาวะ จังหวัดไอจิซึ่งมีชื่อเสียงด้านแปะก๊วย
เนื่องจากปีนี้ฤดูหนาวอากาศอุ่น แนวต้นแปะก๊วยจึงยังเป็นช่วงสวยงามอยู่ ทั้งท้องฟ้าและพื้นดิน ทั้งโลกถูกย้อมไปด้วยสีเหลือง ทุกคนต่างประทับใจ
เมื่อเข้าไปข้างในเรือนกระจกของสวนผลไม้อินาซาวะ ทุกคนต่างตื่นเต้นกับทิวทัศน์ที่ปกคลุมไปด้วยต้นผลไม้จากประเทศทางใต้ ผู้ที่มาจากเวียดนามและบราซิลต่างหวนระลึกถึงความหลังราวกับว่า “ได้กลับประเทศบ้านเกิด”
เจ้าหน้าที่เรายังนับถือผู้เข้าร่วมที่ตาไวพบตะไคร้ที่ขึ้นแอบอยู่ตรงมุมของเรือนกระจกด้วย
（คุณอิชิดะ เจ้าของสวนผลไม้ ตอนที่ร่างกายแย่ลงช่วงวัย 30 ได้ตระหนักถึงความสำคัญของสุขภาพ จึงพยายามไม่ใช้ยากำจัดศัตรูพืชเท่าที่จะทำได้ และยังจัดให้มี “การพักแรมที่ฟาร์ม” เพื่อเผยแพร่ความสนุกของการเกษตรและอาหารให้หลายๆคนได้สัมผัสด้วย ）
（ได้ลองประสบการณ์การเก็บเกี่ยว กล้วย มะละกอดิบ）
（ชาวเวียดนามใช้ใบตองกับอาหาร จึงมีฝีมือในการจัดการกับใบไม้มากจริงๆ!）
ร้านแอนเทนน่าช็อปที่มีสินค้าผลิตจากจังหวัดไอจิเพียงพนึ่งเดียวในประเทศ ตั้งอยู่ที่โอเอซิส 21 ย่านซาคาเอะ ซึ่งเป็นย่านที่คึกคักของเมืองนาโกย่า
มีวัตถุดิบที่ผลิตในท้องถิ่น เครื่องเคียง และมีขนมที่สามารถนำไปเป็นของฝากได้ด้วย
（ชนิดของสินค้ามีหลากหลายแบบ ทุกคนต่างหยิบสินค้าหลากหลาย ）
ภายในรถบัส ทุกคนพูดคุยกันเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร วัฒนธรรมการกินของจังหวัดไอจิและแต่ละประเทศ
มีการคุยกันว่า ข้าวของเวียดนามและเปรูจะผอมเรียวและเม็ดใหญ่ แต่ข้าวญี่ปุ่นจะกลมเล็ก รสสัมผัสจะเหนียว หวานอร่อย
สุราไม่ว่าจะของประเทศไหนก็มีระดับแอลกอฮอล์สูงกว่าสุราของญี่ปุ่นทั้งนั้น สุราไม่ว่าในประเทศไหนก็ตาม ต่างเป็นตัวช่วยในการสร้างสัมพันธ์ในครอบครัวหรือกับเพื่อนฝูงให้ลึกซึ้งมากขึ้น ผู้เข้าร่วมทุกคนส่วนใหญ่จะชอบดื่มสุรากัน
มีหลายคนที่ชอบซาชิมิเช่นกัน แต่ร้านที่สามารถรับประทานปลาดิบได้อร่อยอย่างในญี่ปุ่นนั้นยังมีไม่มาก พอลองถามเกี่ยวกับวาซาบิ ทุกคนทำหน้าเบ้กัน แม้จะให้ความรู้สึกของรสชาติที่ “เผ็ด” เหมือนกัน ถึงแม้จะเฉยๆกับความเผ็ดของพริก แต่คนที่รับความเผ็ดของวาซาบิไม่ไหวก็มีเยอะ
ระหว่างที่เดินทางในรถบัส ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องอาหารของแต่ละประเทศ เป็นทัวร์แลกเปลี่ยนนานาชาติที่สนุกสนาน
ทุกคนมีมารยาทมากจนน่าตกใจ ปฏิบัติตนตามแบบแผน ใจดีมีน้ำใจ เจ้าหน้าที่เองรู้สึกประทับใจมาก
ขอบคุณครับ/ค่ะ!
